Bir Telefon Kartı

 

Xiyabandayam, səkiylə gedirəm, hava soyuqdur, ürəyim isti bir içəcək istəyir. Cibimi axtarıram, bir az qara pul, bir az kağız pul, bir də bir telefon kartı var cibimdə. O karta baxıram, yoldan geçən biri, “Bağışlayın! Kartınızla bir balaca zəng eləyə bilərəm mi?” deyə soruşur.

Birdən içimdə nəsə dəyişməyə başlayır, başım dönür, gözlərim qaralır, önümdə qarmaqarışıq görüntülər yeriyir...

Xiyabanda gedirəm, Araz da mənimlədir, hava soyuqdur, isti bir içəcək düşür göylümüzə. Ciblərimizi axtarırıq, onun cibində bir az qara pul var, mənim cibimdə isə bir az qara, bir az da kağız pul var, bir də bir telefon kartı. Axşam üstüdür.

“Çoxdandır evdən xəbərim yox, telefon aça bilməmişəm,” deyir Araz.

“Bir get dəy.”

Bir çay içirik. Aramızda səssizlik var. Vaxt tapanda Araz'la dərdləşirik.
“Təbriz'ə getməyəli altı ay oldu. Olmur, özün bilirsən ki?” deyir.

“Hə, bilirəm, işdən qovulmaq, işsiz qalmaq çox çətindir.”

“Evə bir telefon açmalıyam,” deyib mənə baxır.

Mən heç nə başa düşmürəm.

“Kartını ala bilərəm mi?”

 

Karta baxıram. Bir il olmuşdu onunla danışalı, son telefon danışığımız idi. Heç xəbərim yox ondan. Mənə çıx get demişdi. Kimsəyə deyə bilməmişdim dərdimi, yalnız, bu kartla dərdləşmişdim. O bilirdi ürəyimdəki acının yandırıcılığını.

 

“Alo, salam, necəsən?” sevinə-sevinə deyirəm.

“Alo, salam, varam da,” deyir o qız.

“Nə iş görürsən?”

“Heç,... nədən zəng elədin?”

“Necə nədən zəng elədin?! Zəng eləməməliydim mi?!”

“Yox, mənim sənlə heç bir sözüm yox.”

“Amma mənim sənlə sözüm var. Bilirsən ki, səni–”

Telefondan kəsik-kəsik siqnal səsi gəlir. Telefonu qapadıb o qız.
Neyləyəcəyimi bilmirəm. Hər şeyin bir göz qırpımında yox olmasına inana bilmirəm. Mən qalıram, bir də kart. Kartı çıxardıram telefonun ağzından, cibimə qoyuram.

 

“Yeni işə getsəm, kartın əvəzini qaytararam,” deyir Araz.

Sıradan bir kart olsaydı, çox rahat verərdim, amma sirdaşım olmuş bu kartdan vaz geçmək çətindir. Karta həsrətlə baxıb verirəm ona. Bundan belə kiminlə dərdləşəcəyimi bilmirəm. Araz'ın sirdaşı olacaq o kart.

“Çox sağ ol,” deyib sevinərək kartı alır.

Gözüm o kartda qalıb. Nədənsə Araz'la kartı bir daha görə bilməyəcəyimdən gizli bir üşütmə geçir ürəyimdən. Aramızda səssizlik var.

 

Xiyabandayam, maşın qıjıltıyla geçir önümdən, diksinirəm, yerimdən atılaram...

 

“Bağışlayın! Kartınızla qısa bir zəng eləyə bilərəm mi?” bir daha dilə gəlib deyir o kişi. Kartı verirəm ona.

Araz'dan ayrılıram. Neçə gün sonra Araz'ın ölüm xəbəri gəlir: işləmək üçün İran’ın güneyində yerləşən adalardan birinə qayıqla gedərkən, fırtınanın qayığı devirdiyini və onunla neçə ayrı işçinin suda boğulduğunu deyirlər. Araz’ın cibindən bir az qara pul, bir də bir telefon kartı varmış. Araz yeni bir iş tapdığını mənə demişdi, mən də sevinmişdim.

O gün, Araz, o kart yadıma düşür, mənim gedib qaytmayan sirdaşlarım...

Yola düzülürəm. Yoldan geçən kişi arxadan, “əmoğlu, kartınız qaldı!” deyə səslənir.