ATAM

Yuxudan oyandım. Pərdənin arasından ışıq zolağı gözümə düşmüşdü. Elə bil çox yatmışdım. Başımda bir az ağırlıq var idi. Dünən gecə yatanda atamın oxuduğu mahnını açıb yatağa girdim. Mahnını dinləyə-dinləyə yatdım.

***

"Bu dağı bağ eylərəm,

Ay bülbüllər,

Yanını çardaq eylərəm,

Ay bülbüllər,

Desələr yarım gəlir,

Ay bülbüllər,

Yolunu çıraq eylərəm,

Ay bülbüllər..."

***

Çoxdan idi atamın səsinə qulaq asmamışdım. Atam "Ay Bülbüllər" mahnısını çox sevirdi, sazlı-sözlü qohumlararası yığıncaqlarımızda elə onu oxuyardı. Mən də onu uşaqlıq illərindən öyrənməyə, oxumağa başladım.

Cibtelefonumu atama zəng etmək üçün götürdüm. O tezdən oyanırdı. Hələ səsim yuxuluydu. Səsimi eşitcək deyəcəkdi:

"Yuxudan təzə durubsan?!"

Mən də, "yooox, bir az olar!" deyə cavab verəcəkdim.

Sonra atam, "hə, düz deyirsən! İnanmayan daşa dönsün!" deyib, qaqqıltıyla güləcəkdi.

Cibtelefonumda atamın şəklinə toxundum, siqnal səsi gəldi, gözlədim, açan olmadı. Bəlkə telefonu yanında götürməmişdi. Axı, hərdən onu evdə unudurdu.

Bir azdan atam zəng etdi. Telefonu açdım. Tutqun bir səs danışdı:

"Salam, o nömrədən mənə zəng eləmişdilər. Mənimlə işiz var idi?"

Tanımadığım, yad bir kişinin səsiydi.

"Salam..." dediyimdə birdən atamın bildir öldüyü yadıma düşdü. "Yooox, bağışlayın, yanlışlıqla sizə zəng eləmişəm," deyib telefonu kəsdim.

Necə olmuşdu atamın öldüyünü büsbütün unutmuşdum?! Onun telefon nömrəsini silməmişdim, saxlamışdım, amma öldüyü gündən bəri heç bir dəfə də zəng etməmişdim.

Atamın nömrəsini başqa birinə satmışdılar!

***

Dünən gecə yatmamışdan qabaq atamın ən yaxın yoldaşı, Kərim Əmi mənə zəng etdi. Atamın ölümü onu çox üzmüşdü.

Kərim Əmi, "Əhməd'in ölümünü sindirə bilmirəm. Bilirsən, o mənim ən yaxın yoldaşım idi. Hər sözümü ona deyə bilirdim." deyib, telefon arxasında bir az duruxdu.

"Bilirəm, Kərim Əmi."

Yenidən danışmağa başladı. Səsi bir az tutqunlaşmışdı.

"Rəhmətlik çox vaxt dükana gələrdi, oturub danışardıq. Bilirsən də, biz uşaqlıq yoldaşı idik, məhəllələrimiz birbirinə yaxın idi. Elə birlikdə böyüdük. Analarımız da yoldaş idi."

"Atam da sizi özünə lap yaxın yoldaş bilirdi. Sizdən bizə çox danışardı."

Kərim Əmi köksünü ötürdü, sonra boğazını arıtdı.

"Hə, bilirəm. Mən heç kimə deyə bilmədiyim sözləri Əhməd'ə deyərdim. O da hər sözümü hövsələ ilə dinləyərdi."

Telefondan kibrit çırıltısı gəldi, sanıram Kərim Əmi siqaret alışdırırdı. Sonra piləmək səsi eşidildi, ardından səssizlik oldu.

"Allah sizə uzun ömür versin. Mən də atamla yoldaşdım, onunla çəkinmədən danışardım," deyib səssizliyi pozdum.

Bir az udqundum. Artıq, nə deyəcəyimi bilmirdim. Kərim Əmi də susmuşdu. Sanıram siqaretini bitirmək istəyirdi. Nəfəslərinin səsini eşidirdim.

"Ürəyim sıxılanda Əhməd'in qəbri üstə gedirəm. Oturub onunla danışıram, dərdləşirəm. Başının üstündə də bir heyva ağacı əkmişəm," deyib güldü. "Əhməd heyvanı çox istərdi. Atan gedəndən sonra tək qalmışam, sirdaşım yox, ürək sözümü heç kimə deyə bilmirəm. Mən çox..."

Kərim Əmi hıqqıldadı, hönkürə-hönkürə ağlamağa başladı. Mənim də boğazımı qəhər tutdu.

"Ağlama, Kərim Əmi," deyə onu ovundurmağa çalışdım, ancaq o hıçqıra-hıçqıra telefonu kəsdi.

Atamın ölümü yenidən canlandı gözlərimin önündə, ona Kərim Əmi'nin ağlamaları da qarışdı, gözlərim yaşardı. Atamın duvardakı şəklinə baxdım, uzaqlara baxırdı, üzündə gülüş var idi.

Yatağa uzandım. Cibtelefonumdakı oxuduğu mahnını açıb, gözlərimi yumdum. Atam oxumağa başladı:

"Bu dağı bağ eylərəm,

Ay bülbüllər,

Yanını çardaq eylərəm,

Ay bülbüllər,

Desələr yarım gəlir,

Ay bülbüllər,

Yolunu çıraq eylərəm,

Ay bülbüllər..."

Mahnını dinləyə-dinləyə gözlərim ağırlaşdı. Atam elə oxuyurdu sanki heç ölməmişdi.